Mijn leven voor Facebook

Twitter had ik al een hele tijd geleden opgegeven. Meer dan 1.000 volgers verwijderen, het kostte me geen énkele moeite. Ik had het gehad met het ingebouwde conflictmodel: zo weinig tekens om een punt te maken, daarmee vergooi je elke kans op nuance of ontmoeting, en mik je op misverstanden.  

Enkele minuten in mijn Twitter feed - seconden - en ik steigerde al van opwinding en verontwaardiging. Wie wordt daar beter van? Ik alvast niet. Dat logo is geen lief vogeltje, het is een havik die op mijn emotionele balans jaagt en mijn oprechte opwinding misbruikt om een verdienmodel in stand te houden.

En ik ben geen prooi.

Facebook werkt subtieler. Brengt ook goed nieuws. Lijkt harmonieuzer, lijkt te verenigen. Geeft meer tijd.

Op kwade dagen had ik het al grondig gehad met de stroom vakantiefoto’s, de gebakken taarten, de lachende gezichten, de successen, de (terechte) verontwaardiging over nieuws, over politiek steekspel, de petities, de goede zaken, maar dan lag dat vooral aan mijn stemming. 

Dus bleef ik gewoon een hele tijd weg, gaf mijn account al enkele keren op. En keerde terug. Bouwde een nieuw, kleiner netwerk uit, dat dan toch weer groeide. Startte een auteurspagina.

Ik wist dat ik in een bubbel leefde op Fakebook. 
Ik wist dat ik kon kiezen om de pagina niet te openen. Niet in de updates te duiken.
Maar wat me geregeld deed terugkeren was FOMO - ‘fear of missing out’.

Het recente ‘schandaal’ maakte mijn besluit om er helemaal mee te stoppen makkelijker. Dat ik niet verontwaardigd was over de data die werden verzameld. Ik werk zelf in marketing, dus dat was niet de verrassing. Ik gebruik Google, en Spotify. Als je daarover valt, kun je maar best je internetaansluiting opzeggen.

Maar: de arrogantie van Fakebook, dat elke keer weer hetzelfde ‘sorry’-verhaal brengt, maar vasthoudt aan het model: data verzamelen en als een draak op de schat blijven zitten. En de hypocrisie waarmee dat model wordt verdedigd. De schijn van transparantie.

Facebook verbindt niet. Facebook bevestigt.
Facebook kan worden misbruikt om stemgedrag te sturen.
Facebook beschermt data niet. Het verkoopt die aan iedereen die wil - zonder grondige checks.
Facebook heeft een enorme maatschappelijke verantwoordelijkheid en neemt die niet op.

Dus: account opgezegd.
Daar gingen de euros en de uren die ik stak in mijn auteurspagina. 

Wat ik win? Tijd, focus en rust. Een schat.

De mensen die ik écht wil ontmoeten, weet ik wel te vinden, en zij mij ook.
Ik mis niets. Meer tijd om te lezen ook. 

En ik kan weinig meer radicale daden van verzet bedenken dan een boek lezen. (Maar meer daarover later.)

Is dit 1984? Nog niet. Maar onze democratie wordt uitgedaagd door verzamelaars van onze data. Die big brothers moeten zichtbaar én tastbaar worden zodat we in alle transparantie een debat kunnen starten. Over gebruik van data, en de maatschappelijke impact daarvan.

Nu mijn Google en Instagram-gebruik nog oplossen. 

Foto door Marc Sendra martorell op Unsplash

Alt-right fantasie komt tot leven

Androids zijn ook eenzaam